Dört ay önce Katil Netanyahu’nun “Güvenlik güçlerinin tavsiyesiyle Gazze’de Hamas karşıtı çeteleri harekete geçirdik; bunlar askerlerimizin hayatını kurtarıyor” sözleri, bugün yaşananları açıklamak için artık yetersiz bir mazeret. Devşirilen çetelerin silahlandırılıp Hamas’ın üzerine salınması, bölgede fiili bir paralel güç yaratırken, bu güçlerin oluşturduğu kaosun bedelini sivil halk ödüyor. Hamas’ın “düzeni yeniden tesis ediyoruz” şeklindeki açıklaması, ABD ve İsrail’i harekete geçirdi.

Dahası, bölgeye dair asıl rahatsızlık yalnızca çatışmanın yerel aktörleriyle sınırlı değil. Washington cephesinden yükselen tepkiler, bir çelişkiyi gözler önüne seriyor. Trump’ın “Hamas Gazze’de öldürmeye devam ederse biz Hamas’ı öldürürüz” çıkışı, askeri müdahaleyi olağanlaştırırken, İsrail’in Gazze içinde beslediği ve desteklediği milislerin yol açtığı yıkımı görmezden gelme eğilimiyle çarpışıyor. Bir yanda işbirlikçi çetelerin güçlendirilmesi ve kullanılması, diğer yanda bu güçler karşısında atılan sert adımların kınanması; uluslararası siyasetin iki yüzlülüğünün canlı bir örneği.

Gazze halkı için “güvenlik” adına yürütülen operasyonlar, sıklıkla yaşam hakkının ve temel güvenliğin ihlaliyle sonuçlanıyor. Kimliği belirsiz işbirlikçi milislerin sokaklara salınması, hukuku zayıflatıyor; bölgede uzun vadeli barış ve istikrar umudunu daha da uzağa itiyor. Eğer dış aktörler gerçekten barış istiyorlarsa, önce hangi güçleri, hangi amaçlarla desteklediklerini açıkça ortaya koymalı ve sivillerin can güvenliğini hiçe sayan müdahalelere son vermelidirler.

Gazze’de bugün yaşananlar, sadece bir iç çatışma değil; aynı zamanda uluslararası sorumluluğun, askeri müdahalenin ve stratejik çıkarların bedelinin hangi taraftan ödendiğinin acı bir göstergesi. Çifte standartların gölgesinde yürütülen politikalar, en çok masumları hedef alıyor — ve bu utanç, hesabı sorulacak bir miras bırakıyor.